To że grecy budowali to miasto - to prawda, chociaż jest też częściowo i przenośnia.Kiedy do Zgorzelca zawitali Grecy miasto było puste oprócz małej grupy mieszkańców i władz Zgorzelca.Trzeba pamiętać że w 1948 w Zgorzelcu powstał tu Grecki Dom Dziecka - punkt zbiorczy.
s

Przez ponad półtora miesiąca w czerwcu i lipcu 1949 roku setki polskich specjalistów i robotników z inżynierem Kawą na czele pracowało na dwie zmiany, remontując opuszczone budynki, by można było urządzić tam szpital i umieścić specjalistyczną aparaturę medyczną. Wszystko zostało przygotowane w sposób należyty i 25 lipca serdecznie przywitano w tym przytulnym miejscu 750 rannych bojowników, uchodźców politycznych z Grecji, oferując im wszystko co najlepsze. „Szpital 250” na wyspie Wolin w Polsce był unikalną i jedyną w swoim rodzaju taką placówką w Republikach Ludowych wschodniej Europy. *

Za pośrednictwem tymczasowego podziemnego rządu demokratycznego i zgodą polskiego rządu we wrześniu roku 1948 wyjechało do Polski około tysiąca dzieci z Grecji. Do marca 1950 liczba ta ciągle rosła i sięgnęła ostatecznie 3725. Dzieci te rozlokowano w różnych miejscowościach uzdrowiskowych jak Lądek-Zdrój, Szczawno, Solice, Bardo, jako że wymagały leczenia rozmaitych chorób.

Zanim utworzono szpital 250 na wyspie Wolin, na przeciwległym brzegu Odry w pobliżu miejscowości Police k. Szczecina, w opuszczonym przez Niemców osiedlu, służącym potrzebom zakładów produkującym benzynę syntetyczną, umieszczono około trzech tysięcy greckich dzieci. Polickie „miasto dzieci” było jednym z największych centrów edukacyjnych.

Dzieci były w wieku i przedszkolnym, i szkolnym szczebla podstawowego, i średniego, a znalazły się w tym przyjaznym kraju przymusowo, podobnie zresztą jak i w innych krajach Europy Wschodniej oraz Związku Radzieckiego. Te oczywiście, które przeżyły i zdążyły przed dzikimi bombardowaniami i kulami wojsk reżimowego rządu Grecji.

Warunki przebywania oraz opieka państwa polskiego były wzorowe. Cała placówka pełna personelu dydaktycznego i pedagogów. Kierownikiem ze strony greckiej był tam Chrysostomos Zacharopoulos a zastępcą Vasilis Tsoutsos.

Wszystkie dzieci pokończyły szkoły ponadpodstawowe, niektóre kształciły się na poziomie wyższym, zwłaszcza w naukach technicznych.

Wiosną 1950 r. o zmierzchu ze „Szpitala 250” wyruszył konwój autobusów z ponad 200 inwalidami i podążył na stację kolejową w Świnoujściu. Następnego dnia po południu wyruszyli oni pociągiem do Zgorzelca, ostatniej stacji przed granicą polsko-niemiecką.

Dr Pytel w krótkim czasie zorganizował szpital dziecięcy w budynku koszar . Wreszcie chyba w marcu 1950 r. Grecy przyjechali. Było ich około 15.000. Miasto od razu się zmienił, czarno ubrani Grey i Greczynki, wysiadujący całymi godzinami przed domem, często na krawędzi chodnika, nadali mu orientalny wygląd. Dzieci w liczbie 3500 zostały umieszczone w zaadaptowanych koszarach. Nikt z Greków nie znał jezyka polskiego, niewielu z nich mówiło inny niż greckim językiem. Porozumienie z nimi było trudne. (...)

Tożsamość grecka uchodźców w krajach bloku wschodniego, jako tożsamość zbiorowa, charakteryzowała się dwoma wymiarami, pozostającymi do siebie w stosunku dialektycznym. Pierwszy wymiar dotyczył poczucia pozytywnej identyfikacji członków grupy. Drugi odnosił się do faktu fizycznej obecności w niej, to znaczy nieustannych procesów wzajemnego oddziaływania jej członków. Te dwa wymiary wyznaczały treść tej tożsamości, określały, kim są i czym są greccy uchodźcy polityczny w krajach udzielających gościny.

Pierwszy komponent tożsamości, czyli poczucie psychologicznej więzi, wzmacniały odrębne czynniki kulturowe oraz konsekwencje gwałtownego wyrzucenia poza nawias ojczyzny. Elementy kulturowe działały jako czynnik przyciągający. Uchodźcy w pierwszym pokoleniu porozumiewali się między sobą tylko po grecku, utrzymywali kontakty w znakomitej większości tylko z innymi Grekami, czytali greckie wydawnictwa, a wielu z nich świadomie postanowiło nie uczyć się w piśmie języka miejscowego. Małżeństwa mieszane w pierwszym pokoleniu praktycznie nie miały miejsca. Jako rodzice próbowali ocalić w rodzinie styl życia umożliwiający przechowanie greckich wzorów kulturowych. Równolegle, konsekwencje gwałtownego wykluczenia, tzn. fakt, iż z powodu wydarzeń historycznych byli zmuszeni do zmiany miejsca pobytu, a nie wybrali go sobie sami, w połączeniu z odrębnością na tle otaczającej ich materii społecznej, były czynnikami wzmacniającymi ich więź między sobą.

- Utworzono grecką spółdzielnię "Delta", prężnie działał nasz komitet, wszystko właściwie mieliśmy odrębne - zakład pracy, szkoły, opiekę lekarską, sklepy, usługi. Nawet domy starców powstały w mieście dwa, grecki i polski - wspomina pan Stavros.
- Urodziłem się w Zgorzelcu, ale polski na dobre opanowałem dopiero w starszych klasach podstawówki, gdy połączono nas z polską szkołą. Mieliśmy wtedy taką przewagę liczebną, że chłopaki z podwórka prędzej uczyli się greckiego niż my polskiego. Nasze otoczenie było greckie, grecka była obyczajowość i system wychowawczy.

Rozszerz nieco swoje spojrzenie na sprawę - nie o samym Nikosie tu napisałem...

Chyba nie łapiesz o co chodzi.

...skoro Nikos tak ładnie opisał co nasze miasto zawdzięcza Grekom to ja odwróciłem sytuację - że może to Oni (jako nacja) zawdzięczają coś miastu.

Poza tym unikasz odpowiedzi na pytanie o dół ulicy Daszyńskiego. Chluby miastu to nie przynosiło jakoś

To wykracza poza zakres tego forum - o Zg-cu rozmawiamy tutaj.

Poza tym chyba próbujesz być bardziej święty niż jesteś - coś ten wizerunek Ci nie za bardzo pasuje

Rzeczywiście, coraz mniej rozumiem Twoje złośliwe uwagi skierowane do Nikosa.

Rozwiń myśl,..proszę.

Nie wpajaj więc czegoś czego nie ma...bo się żenada robi

Byłby to zbyt duży OT

Z mojej strony EOT

Mam pytanie do Marko. Czy prawidłowo określono w uchwale Rady Miasta nr 211/08 z dnia 5.09.2008 r. datę przybycia Greków do Zgorzelca? Z dostępnych źródeł wychodzi mi, że pierwsi Grecy /dzieci/ przybyli do Zgorzelca w 1949 r. Jeżeli tak, to 60 rocznica przyjazdu Greków do Zgorzelca będzie w przyszłym roku. Skąd ten błąd? Pozdrawiam

Dzieci z Grecji przybyły do Polski drogą lądową (poprzez Bułgarię, Rumunię, Węgry, Czechosłowację) w dwóch transportach: we wrześniu i październiku 1948 roku – 1013 (w tym 484 chłopców i 529 dziewcząt) i w kwietniu 1949 roku – 2092 dzieci (w tym 1082 dziewczęta i 1010 chłopców).

Dzieci z pierwszego transportu umieszczono w różnych domach wypoczynkowych w Lądku Zdroju, a dzieci z drugiego transportu w Bardzie, Międzygórzu, Płakowicach oraz Solicach Zdroju (obecnie Szczawno Zdrój). Organizacja tych ośrodków otoczona była ścisłą tajemnicą służbową. Wszyscy pracownicy (personel pedagogiczny i pomocniczy) musieli podpisać zobowiązanie o zachowaniu w tajemnicy narodowości oraz liczby wychowanków.

Pod koniec 1949 roku ośrodki wypoczynkowe dla dzieci greckich i ma-
cedońskich zlikwidowano, a dzieci skoncentrowano w Państwowym Ośrodku
Wychowawczym (POW) w Zgorzelcu. W 1951 roku przeniesiono stąd dzieci
do Polic. Od tego czasu ośrodek w Policach był jedynym tego typu zakładem
pobytu dzieci greckich i macedońskich w Polsce.

Według danych z 30 marca 1950 roku było tam 2675 dzieci (1259 dziewcząt
i 1416 chłopców oraz 910 osób personelu). Poza terenem ośrodka (przy ro-
dzicach) znajdowało się ok. 362 dzieci.

Dzieci greckie umieszczono w tzw. Państwowych Ośrodkach Wychowawczych (min. w Lądku Zdroju, Bardzie Śląskim, Międzygórzu, Dusznikach Zdroju, Płakowicach i Solicach Zdroju -dziś Szczawno Zdrój, Zgorzelcu, Wałbrzychu, Policach i Szczecinie) gdzie otoczono dzieci opieką medyczną i socjalną, w większości były one niedożywione i przerażone zaistniałą sytuacją. Nieraz na warkot maszyn reagowały nerwowo zbierając swoje tobołki i chowając się z krzykiem do łóżka. Dzieci ciągle żyły w nadziei powrotu do ojczyzny, przez wiele lat nie uczyły się języka polskiego, za to z chęcią poznawały historię swojego kraju i uprawiały ćwiczenia fizyczne - myśląc, że powrócą do Grecji by walczyć z innymi.
Dzieci przez długi czas żyły w całkowitej izolacji. Jedynymi Polakami, jakich znali, byli pracownicy Ośrodków, zwłaszcza że cała akcja pomocy Grekom początkowo była tajemnicą państwową... a właściwie tajemnicą Poliszynela. Ludzie zamieszkujący miejscowości, w których znajdowały się dzieci greckie, domyślali się, że są tam jacyś „obcy”. Chociaż „akcja grecka” była tajna, wkrótce po osiedleniu się Greków w Polsce, radio „Wolna Europa” i BBC podały, że w Polsce przetrzymywane są dzieci „porwane” z Grecji. Oficjalnie temu zaprzeczono, dopiero pół roku później Polskie Radio potwierdziło wiadomość o pobycie Greków w Polsce (pomimo to jednak do 1957 roku w polskiej prasie nie ukazała się żadna wzmianka dotycząca tego problemu – tak jakby nie istniał).

Wokół siebie tworzyli Grecy specyficzny klimat, wiązało się to z ich, odmiennymi od polskich, zwyczajami. Ponadto przez długi czas (niejednokrotnie przez dwadzieścia lat) żyli w przeświadczeniu rychłego powrotu do ojczyzny. Nawet kiedy już się jako tako zadomowili, uparcie tkwili przy swych przyzwyczajeniach, częściowo z nawyku, częściowo z obawy, że oznaczałoby to zdradę. Nie przyjmowali z darów nowych ubrań, chyba że były czarne (kobiety), mężczyźni przez długi czas nie ściągali mundurów, w oczekiwaniu na rozkaz powrotu do kraju. Cały okres ich życia w Polsce cechowała tymczasowość, w oczekiwaniu na powrót, nie dbali o wygląd swego otoczenia, nie wykonując drobnych napraw i remontów. Chociaż chętnie podejmowali tu pracę, nie kupowali mieszkań czy ziemi, wszystkie zarobione pieniądze oszczędzali lub kupowali sprzęt, który mogliby wziąć ze sobą do Grecji.

Grecy przybyli do Polski jako komuniści i wierzyli w słuszność swoich poglądów. Zgodnie z greckim zwyczajem mężczyźni spotykali się codziennie, aby przy kawie lub Ouzo (w polskich warunkach - rozrobiony spirytus z dodatkiem anyżu) podyskutować na temat polityki. Już w 1950 roku, stworzyli swoją pierwszą organizację o charakterze politycznym. Była to Gmina Demokratycznych Uchodźców Politycznych z Grecji z główną siedzibą w Zgorzelcu i licznymi oddziałami w innych miastach. W połowie 1952 roku, Gmina przeniosła swoją siedzibę do Wrocławia, gdzie od tej pory, znajdował się centralny punkt kolejnych organizacji greckiej mniejszości w Polsce. We Wrocławiu wydawane było również greckie pismo „Dimokratis”. W roku 1953, Gminę przemianowano na Związek Uchodźców Politycznych z Grecji w Polsce im. Nikosa Belojannisa. Związek stał się masową organizacją, zajmującą się nie tylko działalnością polityczno-wychowawczą, jak było dotychczas, ale równi eż kulturalno-oświatową. Zaczęły powstawać kółka sportowe, zespoły artystyczne (chóry, teatry, zespoły etc), punkty nauczania języka greckiego.

faktem jest, że trwa na jakimś poziomie

Oto nazwiska Radnych którzy głosowali za likwidacją Festiwalu Piosenki Greckiej.

ANDRZEJ ANYSZKIEWICZ
DOROTA BARANOWSKA
ARTUR BIELINSKI
JANUSZ BIERNAT
JERZY CYBURT
MAREK DOŁKOWSKI
RYSZARDA JANKOWSKA -BURY
DANUTA MAZUREK
ARTUR TOKARCZYK
WŁADYSŁAW WRÓBLEWSKI

Wstrzymali się od głosu:
KRYSTYNA KOMSTA
TERESA SZPAK
KAZIMIERZ WALOTKA

Nie uczestniczyli na sesji:
ZOFIA BARCZYK
RYSZARD DROSZCZ
ANZELM JAŚKIEWICZ
JERZY OLECHNOWICZ
WALDEMAR WOŻNIAK
JERZY TRYC

Festiwal Kultur to w tej chwili jakieś marginalne imprezki porozrzucane w miesięcznym przedziale czasowym, z których mieszkańcy mają wg mnie niewiele, a promocja regionu jest żadna !!!

Do Ciechocinka na festiwal romski zjeżdżało rok rocznie kilkadziesiąt tysięcy ludzi, pojawiali się przedstawiciele prezydenta, premiera...

tego dawno przebrzmiałego greckiego artysty którego imienia najstarsi Indianie nie pamiętają,

Być może wtedy była szansa na wypromowanie festiwalu ale została w iście greckim stylu zmarnowana

A ja wolę koncert co tydzień, niż chałę na dwa dni...